Kendine Gel!

Çok kolaymış gibi...

Kendine tam anlamıyla gelebilmesi için insanın, önce tamamen kendini kaybetmesi gerekiyor sanırım. Kaybettim kendimi...

Yerlerde süründüğüm çok dönem oldu. Geri kalktığımda daha da güçlüydüm. Şimdilerde beynim, benliğimi bir kenara bırakarak hareket ediyor.

Varlığımı askıya alıyorum! Askıda varlık kampanyası!

Düşeceğim, kalkacağım, kaybolacağım, yara alacağım, yiteceğim, gideceğim... En sonunda kendime geleceğim. En azından planım bu. Gel dikiz ki, planın en büyük sorunu bir planımın olmaması.

Zaten kayboldum sanırım. Bulursanız insaniyet namına ses etmeyin.

Kendime bile gelemiyorum, size nasıl geleyim?

Kendime bile bakamıyorum, size nasıl bakayım?

Kendimi bulamıyorum, sizi nasıl bulayım?

Kendimde değilim, sizde nasıl olayım?

Bundan yıllar önce, yine bu durumlara düştüğümde, kendime gelişim çok güzel olmuştu.

Kendime kapıyı açtım, ayaklarına terlik verdim, bi kahve koydum, karşıma aldım, hoş geldin dedim. Uzun uzun lafladık. Kaybolmuş, gidecek kimsesi yokmuş, bana gelmiş. Tesadüfe bak, dedim. Ben de tam onu yapmayı planlıyordum ama sen geldin.

Çok şey yaşadım, yaşamaya da devam ediyorum. Karanlığa gömülüp, orada kalmak istiyorum. Gözlerim alışkın zaten karanlığa. Nefes almayı reddediyor bazen vücudum. O anlar en zoru işte.

Hep o günü bekleyerek geçirdim ömrümü. Hayat diye buna diyorlar sanırım, yeni yeni anlıyorum. O günü beklerken geçen süreye ömür, o günü hep elinden kaçırmaya da hayat deniyor. Öğreniyorum.

Beynimden sesler geliyor bazen. Atlatırsın, kalkarsın vs. İyi de kardeşim zorunda mıyım?! Bunları atlatmak zorunda mıyım? Atlatmıyorum ulan, hadi bakalım. Bu sefer atlatmıyorum, ne olacak bakalım. Bir de bunu deneyelim.

Kendime bile söyleyemiyorum, size nasıl söyleyeyim?

Sanırım insanın kendine gelmesi için önce kendini tamamen kaybetmesi gerekiyor. Kendinden tamamen gitmesi gerekiyor.

Askıda umut kampanyası! Ben bıraktım kullanmayı, sizin işinize yararsa alın!

Umarım kendime geldiğimde burada olurum...