Daha Yeni Başlıyorum

Merhaba sevgili izleyenler, dinleyenler ve okurlar. Uzun bir aradan sonra sitenin şifresini hatırladım ve girip bi' kaç kelam edeyim dedim.

N'aber?

Yıllarca önce böyle tanıştık Murat Çelik ile. O zamanlar bilmiyorduk yapacağımız şeyin büyük yerlere geleceğini. Gerçi ben biliyordum ama anlatamıyordum. Hatırladınız mı sık sık ağzımda bir laf vardı; ''Benim gizli bir bildiğim var!''

Tiyatroyu kurduğumuz günden beri, 12 sene öncesinden beri ağzımda başka bir laf daha vardı. ''Bize bir sahne lazım!''.

Olmaz abi böyle yersiz, yurtsuz. Evsiz gibi. Göçebe gibi. Bi sahnem olsa var ya neler yaparım ben! Prova bile alamıyoruz, kafede prova mı alınır arkadaş!? Biz düzgün bi prova yapsak kim bilir neler yaparız! Vs... Vs...

Nelerden vazgeçtiğime dönüp bakıyorum şimdilerde. Bir amaç uğruna nelere katlandığıma. Düşişleri Tiyatrosu'nun artık bir sahnesi var... Bu cümleyi söyleme kolaylığı beni sinirlendiriyor. Çünkü bu cümleyi kurabilmek için 12 senedir ciğerim parçalana kadar koştum. Sonunda! Açıldı...

Asıl şimdi başlıyoruz desem yanlış olmaz. Daha yapmak istediklerimin yüzde 10'unu anca yaptım. Bu da hedeflerin bitmiş hali değil. Daha ileriye, daha ilerisine, gücüm yetene kadar... Şimdi daha çok üretme, daha çok çalışma zamanı. Tiyatro için, sanat için...

İlk yazdığım oyunu sahnelediğimizde seyirci bizi ıslıklı alkışlarken aklımdan geçeni tekrarladım geçenlerde. ''Kendimi buldum!''

Sarı şemsiyeye döndüm açılıştan sonra ve fısıldadım kulağına. Artık bir evin var diye... Artık orada yuvasında duruyor emektar şemsiyem...

Bu sıralar sanki yeni bir deftere geçtim hayatımda. Çektiğim her acının karşılığını aldığım bir dönem gibi bu. Bunun böyle olması biraz korkutsa da, aslında öyle değil. her zaman biliyordum. Her zaman kafamda planlıydı.

Projesi bile senelerdir aynı.

Ben hayallere hayal gözüyle bakmayan, hayallerini gerçek yapabilmek için planlar yapan biriyim. Kaptırıyorum yani kendimi. Birileri yapabiliyorsa ben de yapabilirim diyorum ve başlıyorum planlamaya. Maddiyat dışında da hiçbir şey durduramıyor beni. Zaten maddiyat olsaydı, yıllar önce yapacaktım her şeyi.

Düşler ne enteresan. Bir gün bir hayal görüyorsun, gömüyorsun toprağa. Yıllarca yeşermiyor. Başında bekliyorsun, umut ediyorsun. Öldü zannedip vazgeçmek üzereyken filiz veriyor. Yeşeriyor... Büyük işler yapıyor. Çünkü;

''Düşünde bile göremez işler

düşlerin gördüğü işleri''

Yine anlatmak istediklerimi anlatamadım çünkü çok başka duygular içindeyim. Önce kendim anlamam lazım ki anlatayım. Ömrüm ve gücüm yettikçe, sarı şemsiyeyi sahnede açabilmek için elimden geleni yapacağım. Daha yeni başlıyorum.

Hepinize renkli rüyalar!

Gülekalın!